Yaşamadan ölüme koşarken bu yolda Tek nefes alsam yaşamış sayılır mıyım Hayat zor acımasız epsem bir yol da Girsem bu Ummana o dem ayılır mıyım
Kaybetmişim ben beni bulamam sağda solda İçim ben dolsa da kendime yarar mıyım Bulsam ben beni omuz üstünde dört kolda Yetmez sanıp da fazlasını arar mıyım
Vallahi hevesim yok ne günde ne bolda Acep bu zamanım dert ile anar mıyım Evvela ölümle dol bir mezarda sol da Gör bakalım şu anım gibi yanar mıyım
Yorgunum Yoklukta boğuluyorum Git gide küçülüyorum En son bir toz zerresi kalacağım Ve o gün kimseye aldırmadan Ardıma bakmadan Kendimi rüzgara bırakacağım Nereye giderse sesim çıkmayacak Ben aslında olmayacağım Kimse anlamazken şimdi O gün ağlayanlara haykıracağım Neredeydiniz Ben kaybolurken Ben yoklukla boğuşurken Ben hafzalama hakim olamazken Siz neredeydiniz Lakin yine duyulmayacak sesim Geç olacak artık Çok geç Kendim ağlayacağım Yok oluşuma Varolma çabama Yine yalnız ağlayacağım Tek zerre kalmadığında bende Bedenimin tadı böceklerin damağında Ve gözlerim kumsalı yaşadığında Geç kalınacak Yaşamadığım günlere Duymadığım türkülere Ağlayamadığım dertlere Anlayamadığım seslere Geç kalınacak. Kızmayacağım hiç kimseye Hakkım olmayacak Anlatacağım her şeyi mevlaya Beni bir o duyacak
“Doğa Yorgun Ben Yorgun” için bir görüş
Çok üzgün ama gerçekleri toplamışsın şiirde, bazen gerçeklerle şiirleri okuduğumuzda yüzleşiyoruz, ve okurken onu yaşattı bu şiir… eline sağlık
Çok üzgün ama gerçekleri toplamışsın şiirde, bazen gerçeklerle şiirleri okuduğumuzda yüzleşiyoruz, ve okurken onu yaşattı bu şiir… eline sağlık